Ongeveer een jaar geleden ging ik naar de huisarts vanwege veel klachten, uitkomst: burn-out.
Nu een jaar verder, hoe gaat het nu met mij? Wat is er gebeurd? Ben ik al 'uit' de burn-out?
Al een week denk ik aan dit onderwerp, ik had het echt op mijn hart, het gevoel het te mogen delen, maar eigenlijk is dit juist niet de week dat ik er ‘zin’ in heb om over te schrijven, maar ik ga het tóch doen en ben benieuwd of anderen hier iets in zullen herkennen of iets aan zullen hebben!
Een jaar geleden lukte echt niets meer, ik had lichamelijk overal last van en kon niet voor de kids en het huishouden etc. zorgen, bovenal kon ik niet goed over mijzelf en de toekomst denken. In eerdere blogs deelde ik hier al over.
In deze tijd zijn er gelukkig heel veel mensen op mijn pad gebracht, die mij en mijn gezin geholpen hebben, de juiste mensen op het juiste tijdstip :)
Mijn burn-out is echt mijn redding geweest en daar ben ik echt oprecht dankbaar voor.
Ik heb in deze tijd veel kunnen nadenken en dingen op een rij kunnen zetten, mogen uitrusten en mogen leren. Maar ook ben ik na een aantal maanden diep gevallen, omdat mijn grootste angst is uitgekomen.
De angst en de gedachte dat ik op jonge leeftijd seksueel misbruikt ben, is uitgekomen.
Hoe naar dit ook klinkt, en dat is het ook, het heeft er na zoveel jaren voor gezorgd dat alle puzzelstukjes in elkaar vielen. Ineens wist ik waar vele van mijn angsten en gedachten en handelingen uit voortkwamen.
Het voelde alsof ik een oude Mendel achter mij kon laten en beginnen kon aan een nieuwe Mendel, iemand die weet wie ze is, weet waar ze vandaan komt, en voor het eerst heb ik mij helemaal aan Hem kunnen geven, heb ik mij kunnen openstellen voor Zijn plan en Zijn doel met mijn leven.
Ik was boos, verdrietig maar opgelucht tegelijk, eindelijk was de waarheid boven tafel!
Mijn angsten durf ik steeds meer onder ogen te komen, ik ga ze niet meer uit de weg. Het gaat de afgelopen tijd al een stuk beter, er is veel veranderd en ik zie zeker een mooie toekomst voor me, door alle hulp van mensen en bovendien God sta ik nu waar ik sta.
En dit alles gaat met vallen en opstaan, met veel gesprekken en verwerking, maar het is het me allemaal waard om een mooi en krachtige weg te kunnen gaan, samen met Hem.
Toch zijn er ook van die momenten dat alles weer even tegenzit, ik voel me lichamelijk niet lekker, ik heb zin in fastfood, geen zin in gesprekken en het liefst sluit ik me op in de slaapkamer om de hele dag series te kijken.. eerder gaf ik hier aan toe, wat resulteerde in nog minder zin in dingen, van alles vermijden en niet goed voor mezelf zorgen. Is er iemand die dit herkent of ben ik de enige?
Lees verder onder foto.
Op een gegeven moment had ik dit door van mezelf, en had ik ook door dat zulke momenten blijven komen, het is niet altijd rozengeur en maneschijn, hoe hard je ook je best doet.
Maar hoe je met die momenten omgaat, daar valt zoveel uit te winnen.
- Wat het voor mij in het begin moeilijk maar uiteindelijk makkelijker en sneller laat verlopen is om je routine te blijven behouden maar daar iets meer rustmomentjes of juist beweging bij in te plannen, te praten en/of te schrijven over hoe je je voelt, en daarbij ook goed te blijven eten en éxtra vitamine en mineralen te nemen, ik heb er op zo’n moment geen zin in maar later ben ik er toch blij mee dat ik het gedaan heb, het gaat weer sneller beter met me. -
Het vraagt veel energie, kracht en gebed, en dat zou ik zonder Hem zeker niet kunnen, een overgave elke keer weer. En ja, sommige momenten blijf ik me vreselijk voelen, komen er weer allerlei gedachtes naar boven, maar ik weet gelukkig dat dat niet voor eeuwig duurt, dat ik erdoorheen mag gaan en er straks op terug kan kijken.
Een van de meest waardevolle dingen die ik heb mogen leren het afgelopen jaar is, hoe simpel het ook klinkt is, praten! Het lijkt dus zo simpel, maar dat is het vaak niet, zeker niet over dit soort onderwerpen.
Jezelf helemaal openstellen, al je verhalen boven tafel, alles wat je hebt meegemaakt, wat je is aangedaan of wat jij een ander hebt aangedaan, je op je meest kwetsbaarst.. maar lieve jij, het is het zo waard!
Door te praten en te luisteren, naar je partner, je vriend(in), God, hulpverlener, wie dan ook, kun je zoveel meer te weten komen over jezelf, maar ook werken aan jezelf, bevrijd worden en sterker worden.
Het kan heel eng zijn, maar samen met Hem is het echt mogelijk, ik heb het ervaren en ervaar het nog steeds. Hij zal er zijn, Hij zal doen wat nodig is, je hoeft alleen maar te lopen...
Liefs,
Mendel