Vorige maand ben ik naar een kloosterweekend van Sarianne van Dalen geweest.
Dit was eigenlijk totaal niet gepland, normaal zou ik hier zelf niet eens op komen, maar ik heb me nu zelfs alweer aangemeld voor volgend jaar!
Zoals je in vorige blogs hebt kunnen lezen heb ik een pittig jaar achter de rug en ben ik nog bezig met verwerken en herstellen. Ik kreeg van iemand de tip om een interview terug te luisteren over een onderwerp waar ik erg mee bezig ben, dit heeft ertoe geleid dat ik op de site van Sarianne kwam en de kloosterweekenden zag. Ik geloof dat God mij hierheen geleid heeft van begin tot eind.
Ik heb zoveel meegemaakt en gedaan dat ik de volgorde niet eens meer weet en ook lang niet alles kan/ga delen, ik hoop er een duidelijk verhaal van te maken :) Schroom niet me te berichten als je vragen o.i.d. hebt!
Ik heb trouwens een aantal liedjes die ik hierin deel, je kunt op de links klikken om te beluisteren.
Allereerst, een klooster, de stilte in..
Wat kan ik verwachten? Ik hoor van verschillende mensen dat het zwaar gaat worden, ik mezelf tegen ga komen etc. etc.
Ja, ik ben mezelf tegen gekomen, maar echt zwaar was het niet, het was confronterend maar vooral rustgevend en helend.
Ik reed mee met 2 andere lieve vrouwen die ik nog niet kende, maar na 1 minuut leek het al alsof God mij speciaal bij hen geplaatst had. En zo ging het verder.. de eerste avond mocht ik met 2 andere vrouwen mijn verhaal delen en luisteren naar hun verhaal.
Het ging ook over Maria en Martha, het zitten aan de voeten van Jezus; we mochten zelf ontdekken hoe dat was en bedenken, hoe zit ik er nu bij? Hoe zou ik aan Zijn voeten zitten?
Er waren samenkomsten en tijden van stilte, je was vrij om mee te doen maar kon ook langer de stilte opzoeken.
Ik merkte zelf dat ik gespannen was, op elk vlak van mijn leven eigenlijk wel.
Constant ben ik bezig met zorgen, zorgen voor mijn gezin, mijzelf, anderen, maar ik máák me ook zorgen, om alles en iedereen..
Ik kreeg de tekst 'Veilig in Jezus armen' en het lied Hij is hier - opwekking 679 die avond.
Deze teksten zijn bij me gebleven dat weekend, ik ervoer dat Hij constant zei; 'Leg je last maar neer, geef je zorgen over aan Mij'.
We mochten allemaal 10 verrassingen meenemen naar het weekend en die neerleggen op een grote tafel. Het was een prachtig gezicht, je mocht pakken wat je wilde..
Aarzelend ging ik de volgende ochtend even kijken voordat ik buiten wilde gaan wandelen.
Ik ben altijd bezig met teksten en liedjes dus ik ging af op een tekst die op dat moment bij me paste; 'Kom rust in mijn aanwezigheid', net op dat moment wilde ik naar buiten gaan om te wandelen in de rust (het enige wat je daar hoorde waren prachtig fluitende vogels), ik hoopte dat ik dit weekend ook wat rustiger mocht worden, dat ik mocht ervaren wat rust en stilte betekenen. Thuis was me dat nog niet gelukt..echt tot rust komen, stil zijn voor God.
Ik opende de verrassing en ik zag een lied staan: Roep om rust - Kees Kraayenoord en een prachtige kaart met de tekst; 'U zorgt voor mij en ik ben zorgen vrij'
Als je daar zo in de stilte bent, gaat er in het begin nóg meer door je heen, nog meer gedachten, je staat extra stil bij alles wat er gaande is in je leven. Om dan deze teksten te krijgen was erg fijn en erg nodig ook. Wát dankbaar was ik daarvoor, ze hielpen me verder :)
Nou vooruit, die middag ging ik nog maar eens kijken op die tafel met verrassingen, daarvoor had Sarianne het over stemmen gehad, welke stemmen hoor ik, welke stemmen staan boven die van God.. daar mochten we over na gaan denken.
Ik schreef heel wat dingen op, en merkte dat er nogal wat stemmetjes waren, stemmetjes waar ik heel veel van af liet hangen, waar ik onbewust ook op vertrouwde. Maar waar kwamen die stemmetjes vandaan?
Zoals die ochtend daarvoor ging ik ook nu weer op een tekst af; 'Gooi alles wat te zwaar is weg, en je hart zal vol zijn van vreugde.' Toen ik het uitpakte zat er een klein prullenbakje bij. Wat moest ik daar nou mee?
Ik ben de stilte in gegaan, op mijn kamer gaan zitten, alles wat ik wilde was 'aan de voeten van Jezus zitten' en luisteren naar wat Hij mij te zeggen had, zelf stil zijn. Ik kan niet goed omschrijven hoe dit is geweest, maar ondanks alle pijn, verdriet en gedachten heb ik zo'n diepe verbondenheid met Hem mogen leren kennen dit weekend, omdat ik me alleen maar compleet op Hem kon focussen.
Er was een opdracht die je alleen kon doen. Je mocht voor de spiegel gaan staan en kijken; Wie, wat zie ik als ik in de spiegel kijk? Je mocht het erop schrijven.
Poeh, deze was pijnlijk, om jezelf zo te zien en dat te bedenken, ik schreef 'spanning' op, omdat ik dat in alles ervoer op dat moment en de tijden daarvoor.
Ik ga nooit 'uit'. Na alles wat ik meemaak, bedenk, hoor ga ik nog een tijd door, vaak zonder dat ik het wil/door heb. Daar was ik me voorheen niet zo van bewust. Het is een hele verademing om nu ook te weten dat ik HSP ben, dit ontdekte ik vlak voor dit weekend en ik nam ook een boekje mee hierover dit weekend om te lezen. Wat een openbaringen over mijzelf.
Ik ben al die stemmen (gedachten) eens gaan opschrijven. Heel symbolisch heb ik ze uit m'n schrift gescheurd en in dat prullenbakje gegooid. Zo dan, weg ermee. Het voelde toen al als een enorme opluchting.
Ik ben er langzamerhand echt achter (aan het komen) gekomen wie ik ben en mag zijn, dat we allemaal stuk voor stuk geliefde kinderen van Hem zijn en Hij ons mooi gemaakt heeft. We zijn mooi, want Hij heeft dat zo gemaakt! Ik kan het nu omarmen, geloven en er naar gaan leven. Weg stemmen, gedachten, alles wat geroofd is, samen met Hem haal ik alles terug, wat Hij in het begin al voor mij had klaarliggen. Ik pak het op en ga ermee aan de slag. Natuurlijk zijn die stemmen/gedachten en zorgen er nog wel(eens), maar ik weet nu waar ik in mag staan, Zijn waarheid. (Nooit meer alleen - opwekking 698).
Zo hoop en bid ik ook voor jou, die dit nu leest, dat je mag weten dat je een geliefd kind van God bent! Hij heeft je gemaakt en wil dat jij tot bloei komt, mag leven in Zijn vrijheid, met alle zorgen die je hebt, die gaan niet (altijd, meteen) weg, maar als je ze aan Hem geeft en Hem je leven laat leiden, zal het in ieder geval een stuk anders zijn. Je staat er niet alleen voor, trek je (even) terug, ga aan Zijn voeten zitten en wees stil. (Stil mijn ziel, wees stil - opwekking 717)
En ohja, dit weekend heb ik gedanst, meegedaan aan een theateropdracht, voor iemand gebeden en iemand mogen zalven. Dit zijn dingen die ik daarvoor dus nooit zou doen. Uit angst en schaamte ga ik als het ware 'op slot', ik weet dat ik het mag doen maar ik durf niet.. dit allemaal door die 'stemmetjes', maar dit weekend voelde ik me daar zo vrij in, ik heb er zoveel van geleerd, het was prachtig, en zo heb ik nog veel meer prachtige vrouwen gezien. God maakt vrij!
En nu? Hoe was het om terug te gaan naar huis en wat heb ik er nu aan?
Het was even omschakelen thuis, al keek ik er erg naar uit man en kids weer te zien.
Ik ben het weekend zoveel dingen te weten gekomen over mijzelf, mijn geloofsleven etc. dat ik best even nodig had (heb) om dit te verwerken. Ik heb in ieder geval geleerd om tijd voor mijzelf te nemen, echt tijd om stil te zijn. De dag in stilte beginnen vind ik erg fijn, bijv. door een wandeling te maken buiten, te lezen en te bidden en voor mij is dat ook muziek luisteren. Binnenkort gaan we een kleine gebedsruimte hier thuis maken waar ik me heerlijk terug kan trekken, m'n gebeden kan opschrijven, een plekje waar ik niet gestoord kan worden, waar ik me kan focussen op Hem. Dat werkt zo door in de rest van je dag, je gaat dan steeds meer met alles naar Hem toe, laat je meer leiden en zo kan ik nog wel even doorgaan..
Iets wat een ieder nodig heeft, zeker in de drukte van tegenwoordig, zijn we nog weleens echt stil, nemen we nog gericht tijd voor God, voor onszelf? (Just be - Kim Walker)
Je bent het waard! Ik hoop dat je het leuk vond om te lezen en misschien iets moois bent tegen gekomen om over na te denken!
Vind je het leuk om mij te horen zingen? Ga dan naar Mendel Zingt.
Fijne dag,
Liefs,
Mendel