Zoals ik in mijn eerste blog al vertelde ben ik (inmiddels bijna een jaar geleden) in een burn-out terecht gekomen.
Waar ik in het begin teleurgesteld was over het feit dat ik het niet meer trok, ben ik nu eeuwig dankbaar dat mij dit is overkomen.
Waarom? Dat zal ik je een beetje vertellen..wie weet herken jij er iets in of heb je er iets aan, zo niet dan kun je bij deze mij een beetje beter leren kennen ;)
Ongeveer 10 jaar lang heb ik met klachten gelopen, geestelijk en fysiek.
De klachten stapelden zich op en ik bouwde onbewust een muur om mijzelf heen, een muur van angsten, minderwaardigheid en eenzaamheid.
Ik was tot weinig dingen in staat, altijd moe, zag vaak ook geen vooruitzicht en durfde nauwelijks meer alleen te zijn en zelf dingen te ondernemen. Dat hou je natuurlijk niet je leven lang vol.. het ging van kwaad tot erger en daar zat ik dan bij de huisarts, even later met een afspraak voor de poh-ggz en op een briefje 'burn-out verschijnselen' geschreven (kon ik later eens opzoeken wat het inhield) ging ik naar huis.
Wat ging ik nu doen?
Ik heb verschillende gesprekken bij de poh-ggz gehad, die waren erg goed maar niet voldoende, ik dacht dat ik met een traject bij een revalidatiekliniek wel een heel eind zou kunnen komen met de klachten die ik had, na een gesprek met de physician assistant (die ik heel onprettig vond omdat ik het niet met hem eens was destijds) ging ik naar huis en liet het nog een paar dagen op mij inwerken voordat ik de keuze zou maken om daar een traject te volgen.
Ik bad veel, want wat had ik nou nodig?
Lag het aan de pijn, is het echt de Scoliose (etc.) die mijn hele leven beïnvloedde, zit alles 'tussen mijn oren'...?
De welbekende vragen 'Wie ben ik?' 'Wat is Gods plan toch met mij?' hielden mij bezig. Deze physician assistant waarmee ik een gesprek had had wel degelijk gelijk.. dat ging ik gelukkig na een tijdje ook inzien.
Heel eerlijk heb ik best wat meegemaakt vroeger, dat neem je bewust en onbewust mee, je lijf en hoofd gaan daarin ook mee en voor je het weet raak je in een molen.
Ik was later ervan overtuigd dat het goed was om andere hulp te zoeken en niet dit traject in te gaan, dat heb ik gedaan door o.a. in gesprek te gaan én ergotherapie te volgen.
Ik zie zoveel mensen die niet weten waar ze de tijd vandaan moeten halen.
Werk, studie, sociaal leven, geloof/kerk, familie, gezin etc.
Mensen die in overspannenheid/burn-out terecht komen, vaak nog zonder het zelf te weten of het te willen (h)erkennen.
Ieder heeft zo zijn eigen 'batterij', ieder een ander energieniveau.
Met de energie die ik had ging ik verkeerd om, ik probeerde op het moment dat ik energie had zoveel mogelijk te doen, want het ging toch goed?
Het resulteerde in middagen/dagen op bed liggen van de pijn en de vermoeidheid.
De ergotherapeut gaf mij vele tips en ik begon o.a. met mijn activiteiten te 'wegen', als het ware gaf ik al mijn activiteiten punten en hield ik bij hoe licht of zwaar het voor mij was.
Ik had maar een aantal punten (voor mij 18) te besteden op een dag dus moest zorgvuldig gaan plannen en verdelen.
In het begin was het moeilijk, zowel op goede als minder goede dagen moest ik de 18 punten aanhouden.
Maar..de aanhouder wint, het ging steeds makkelijker en het werd een gewoonte.
Ik kon afspraken maken maar moest ze ook afzeggen, ik kon mijn energie geven daar waar het echt nodig was maar kon ook grenzen aangeven.
Ik kon dingen gaan loslaten, mensen om hulp leren vragen en leren te ontvangen.
Het resulteerde ook in dat ik meer energie kreeg en minder pijn.
Dit natuurlijk in combinatie met de gesprekken bij de psycholoog, ik kwam door meerdere dingen enorm veel over mijzelf te weten, puzzelstukjes vielen in elkaar en ik kon gaan werken aan mijzelf, mijn angsten en mijn relaties en toekomst.
Hoe is dat voor jou?
Ben jij veel moe, uitgeput, geïrriteerd en weet je diep in je hart dat dit komt omdat je 'te' druk bent of dat er bewust/onbewust meer achter zit?
Ben je bang om iets te laten, het gevoel te hebben te falen of het idee dat je het simpelweg niet los kunt laten want dan stort alles in?
Bij mij hielp het om te bedenken dat ik nog een heel leven voor mij heb, als ik zo door was gegaan had je mij kunnen opvegen, had ik niet geleerd hoe het anders kon en dat er altijd een uitweg is, een alternatief, het kan alleen erg lang duren voordat je die vind.
Als je hem eenmaal gevonden hebt zul je zien dat het de moeite waard was, dan kun je daar de rest van je leven van profiteren.
Mijn sleutels waren om hulp te vragen, in gesprek te gaan, mijn angsten in de ogen aan te kijken en niet weg te lopen voor hetgeen dat zo moeilijk was.
Dat kun je vaak niet alleen! God heeft mij daarin geleid, Hij heeft echt de juiste mensen op de juiste tijdstippen op mijn pad gebracht.
Zonder Hem en hen was ik nooit zover gekomen. Iedere keer, elke dag weer alles aan Hem overgeven, soms zo moeilijk, maar zo nodig!
Anders was ik nooit begonnen met bloggen (doodeng, dit kan ik toch helemaal niet?), was ik niet begonnen aan een studie (daar ben ik toch te dom voor?), lag ik nu nog met pijn en vermoeidheid op bed (dat was toch mijn toekomst?), had ik niet voor mijn eigen kids kunnen zorgen etc. etc..
Uiteraard, zoals je weet en misschien verwacht, heeft ook voeding en beweging daar een enorme rol in gespeeld. Want waar bouwt jouw lichaam op? Waar krijg jij energie van?
'Je bent wat je eet', word vaak gezegd.. bij mij was dit zeker zo.
In het verleden had ik dat niet door, ik dacht er niet bij na..
Kort gezegd, nu ik weet wat voeding met een lijf kan doen, ook in combinatie met je denken, ben ik extra gemotiveerd om dit met anderen te delen.
Als je met overspannenheid/burn-out of heel veel andere klachten bij een arts komt begint deze eigenlijk nooit over je voeding. Een enorme gemiste kans, vind ik!
Voeding kan je moe maken, ontzettend veel klachten geven, je kans op burn-out vergroten en nog zoveel meer.. dit leren/horen wij vaak niet of veel te laat.
Voeding kan je ook helpen om beter te worden, om burn-out te voorkomen, om stress en allerlei geestelijke en lichamelijke kwaaltjes te voorkomen of te verhelpen of verminderen.
Ik heb inmiddels besloten te gaan studeren, iets dat ik nooit heb kunnen doen (dromen en durven) door bovenstaande dingen, het is nu tijd voor mij, een weg, met God en mijn gezin en de lieve vrienden en familie om mij heen.
(Lees verder onder de foto)
Ik hoop je te kunnen motiveren om na te denken over wie je bent, waar sta jij nu, wie wil je zijn, wat mag je gaan doen, doe het samen met en door Hem!
Heb je vragen of opmerkingen? Stuur mij dan een berichtje :)
En vergeet je niet in te schrijven , dan ontvang je een mail zodra er een nieuw blog online staat!
Liefs,
Mendel